رژیم آخوندی در تنگنای تحریم‌های اقتصادی از یک‌سو و انزوای منطقه‌ای از سوی دیگر، مدعی است که منزوی نیست و ۲متحد استراتژیک یعنی روسیه و چین را دارد.
اما سیر تحولات هرازگاهی مقامات نظام را سراسیمه و دلواپس سیاست‌های این دو کشور می‌کند. این دلواپسی‌ها در مورد روسیه خیلی بیشتر دیده می‌شود. البته این دلواپسی‌ها قبل از این‌که ناظر بر مواضع این دو کشور باشد، حاکی از چنتهٔ خالی رژیم و انزوای جهانی است.
به‌دنبال سفر اخیر نخست‌وزیر پاکستان به ایران برای گشودن باب مذاکره بین رژیم و آمریکا و عربستان، سفر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه، به عربستان توجه رسانه‌های حکومتی را جلب کرد.
سایت حکومتی فرارو ۲۳مهر ۹۸ نوشت: «صاحب‌نظران روس مهمترین هدف سفر پوتین به عربستان را جلب نظر مساعد ریاض و دوبی به بازگشت سوریه به اتحادیه عرب عنوان می‌کنند که می‌تواند مهمترین دست‌آورد منطقه‌ای پوتین در بازگشت از عربستان و امارات به حساب آید».
این اقدام رژیم در حالی است که مرتضی موسوی خلخالی، دیپلمات پیشین رژیم، در روز ۲۲مهر ۹۸ گفته بود: «این‌که پاکستان و روسیه به‌دنبال میانجیگری میان ایران و عربستان هستند به درخواست عربستان است». این دیپلمات حکومتی گفته بود: «پاکستان و روسیه به‌لحاظ امتیازاتی که دارا هستند، می‌توانند مؤثر واقع شده و تنشهای موجود میان جمهوری اسلامی و عربستان سعودی را کاهش دهند».
امیر موسوی، یک کارشناس دیگر حکومتی، در روز ۲۲مهر ۹۸ با اشاره به سفر پوتین به ریاض گفته بود: «بی‌تردید او هم تلاش‌های سازنده‌ای برای ترغیب ریاض جهت کم‌کردن اختلافات با جمهوری اسلامی و مهیا شدن برای ورود به مذاکرات سازنده با آن خواهد داشت».
این خوش‌خیالی‌ها در حالی است که به گزارش چندین رسانه از جمله العربیه، روسیه الیوم و اسکای نیوز گفت: «مذاکره برنامه موشکی رژیم ایران امری ممکن است و باید نیز مذاکره شود، اما برنامه موشکی یک موضوع و برنامه هسته‌ای، موضوعی دیگر است".
روزنامه حکومتی ستاره صبح ۲۱مهر ۹۸ در مورد اظهارات پوتین نوشت: «رئیس‌جمهور روسیه در گفتگویی با شبکه روسیا الیوم حمله به تأسیسات نفتی آرامکو را محکوم کرده و گفته است هر کشوری که فکر می‌کند با حمله به زیرساخت‌های نفتی، دوستی روسیه با کشورهای عرب را خدشه‌دار خواهد کرد، اشتباه می‌کند. وی همچنین از نقش عربستان و امارات متحده عربی در منطقه و سطح بین‌المللی تمجید کرد. او در عین‌حال گفته که جمهوری اسلامی و ترکیه باید از سوریه خارج شوند. نکته قابل‌تأمل این است که واکنش روسیه به حمله به نفت‌کش ایرانی که صبح روز جمعه در دریای سرخ رخ داد، خنثی بوده است». این روزنامه افزود: «به عقیده تحلیلگران روسیه تلاش می‌کند تمام بازیگران را از سوریه خارج کرده تا خود بر سوریه سیطره داشته باشد».
مهدی مطهرنیا، یک کارشناس حکومتی، در مورد مواضع روسیه در قبال رژیم با توجه به خروج تدریجی آمریکا از خاورمیانه و خلأ قدرتی که در پیش است گفت: «پوتین بر اساس رئالیسم روسی از یک‌سو با برگ جمهوری اسلامی با ایالات متحده آمریکا بازی می‌کند، تلاش دارد در سوریه در کنار ما از انرژی جمهوری اسلامی بهره برده و در همان حال زمینه‌های محدودسازی امتیازات نظام در سوریه را فراهم سازد و از طرف دیگر نرد عشق با نتانیاهو می‌بازد و در دیگر جبهه با عربستان پیمانهای نظامی متفاوت و حمایت‌های گوناگونش را شکل می‌دهد».
این کار شناس حکومتی در مورد احتمال کنده شدن رژیم اسد از نظام آخوندی و الحاق آن به اتحادیه عرب گفت: «به نظر می‌رسد آنچه که پوتین انجام می‌دهد و برای بازگشت سوریه به اتحادیه عرب تلاش می‌کند، مقدمه‌ای است برای حرکت پوتین در جهت محدود کردن امتیازات نیرو‌های متحدی هم‌چون جمهوری اسلامی در سوریه تا با ایجاد فضای معنادار در نزدیک شدن سوریه به اعراب، بتواند خود بار دیگر نفوذش را در دمشق تثبیت کند. چندی پیش پوتین اعلام کرد که اگر دولت حاکم بر دمشق خواهان خروج نیرو‌های بیگانه حتی نیرو‌های روسیه شوند، او آمادگی دارد نیرو‌های روسیه را از منطقه خارج کند. این مقدمه‌ای است تا بتواند با ایجاد فضای مناسب برای بازگشت سوریه به اتحادیه عرب و فشار‌هایی که به روسیه وارد می‌شود، زمینه برای همکاری این کشور با اتحادیه عرب فراهم و از سوی دیگر امتیازات ناشی از حضور جمهوری اسلامی در سوریه را به حداقل برساند و با نزدیکی بیشتر به اتحادیه عرب و سوریه نفوذ خود را از سوریه به دیگر مناطق گسترش دهد. این تحلیل‌گر حکومتی در پایان می‌افزاید: «پوتین همواره سعی کرده که حمایت کنترل‌شده و هوشمند از تهران را به‌نفع مسکو داشته باشد تا پرونده ایران و ایالات متحده آمریکا در برزخ موجود باقی بماند و روسیه بتواند از این وضع به‌نفع خود بهره‌برداری نماید».
فریدون مجلسی، دیپلمات پیشین رژیم، در واکنش به اظهارات پوتین گفت: « روسیه‌ای که ۳۰۰سال چشم طمع به ایران داشته، نمی‌تواند مدعی حمایت از ایران باشد». وی ادامه داد: «جالب آنجاست زمانی که شعار نابودی اسراییل در ایران به یک استراتژی تبدیل شد، روس‌ها نه تنها از ایران حمایت نکردند، بلکه به ۶قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل علیه ایران رأی مثبت دادند».(ستاره صبح ۲۱مهر ۹۸)
