ظریف در گیرو‌دار اوضاع آشفتهٔ منطقه و پاره کردن عکسهای خامنه‌ای در عراق و مخالفت مردم لبنان با دخالت‌های رژیم آخوندی و دهها پرونده دیگر، ناچار شد به مجلس رفته تا از نمایندگان رژیم بخواهد به FATF تن بدهند.
«همه... در یک کشتی نشسته‌ایم.... اصلاح‌طلب، اصول‌گرا، موافق، مخالف نمی‌شناسد».
وزیر خارجهٔ رژیم آخوندی، محمدجواد ظریف
ظریف حتی حاضر شد حرفهای آبانماه سال گذشتهٔ خود که در آنها ایادی رژیم را متهم به پولشویی کرده بود پس بگیرد و آن را به گردن سلطان سکه و مفسدین دادگاههای انقلاب بیاندازد، اما باند هار رژیم به این امتیاز بسنده نکرد و ظریف هم مجلس را ترک کرد.
نگاهی به وقایع اخیر
ظریف که برای هشتمین بار طی ۳ماه گذشته برای پاسخ‌گفتن به سؤال اعضای مجلس به این محل رفته بود، طی یک حرکت غیرمنتظره و خارج از عرف قبل از اتمام سؤالات تمامی اعضای مجلس از جلسه خارج شد. این خروج نابه‌هنگام حواشی جنجالی زیادی همراه خود داشت که به‌نوعی اصل موضوع «پولشویی» در حاکمیت آخوندی را در سایهٔ خود قرار داد.
ظریف در مصاحبه‌ای ویدیویی با خبرآنلاین در آبان ۹۷ با اشاره به فضاسازی‌ها علیه لوایح مرتبط با گروه ویژه اقدام مالی FATF)، پولشویی در ایران را یک واقعیت خوانده بود که به‌گفته او خیلی‌ها از آن نفع می‌برند. او ادامه داد: «کسانی که گردش مالی یکی از معاملا‌تشان ۳۰هزار میلیارد تومان است، آن‌قدر توان مالی دارند که مبلغی برابر با کل بودجه وزارت‌خارجه را صرف یک مورد فضاسازی کنند... مجموع بودجه وزارت‌خارجه ١١٠٠میلیارد تومان، یعنی کمتر از بودجه برخی دستگاههای فرهنگی است که با بعضی ارگانهای قدرتمند کشور ارتباط دارند و ما نمی‌توانیم با آن فضاسازی مقابله کنیم».
از همان زمان تلاش برای طرح سؤال از ظریف در مجلس استارت خورد.
در واقع این لقمه‌ای نبود که جناح مقابل بخواهد به‌سادگی آن را قورت دهد. حمله به ظریف هم از طریق تهدید کردن به وسیله قوه قضاییه و هم ایجاد فشار از جانب رسانه‌های باندی طی این مدت ادامه داشت.
خبرگزاری سپاه پاسداران موسوم به تسنیم روز سه‌شنبه ۲۲آبان ۹۷ گزارش داده بود که «برخی نمایندگان مجلس» در واکنش به اظهارات ظریف درباره واقعیت پولشویی گسترده در ایران، در حال جمع‌آوری امضا برای «سؤال» از او در صحن علنی مجلس هستند». به گزارش این خبرگزاری نمایندگان خواستار توضیح ظریف درباره ادعایش شده‌اند. همزمان با این اظهارات سیلی از موضع‌گیریها علیه او از سمت جناح مقابل شروع شد.
حسین نقوی حسینی، از اعضای مجلس، روز یکشنبه ۲۷آبان ۹۷ با اشاره به حضور غلامحسین محسنی اژه‌ای در جلسه این فراکسیون نمایندگان ولایی گفت: «معاون اول قوه قضاییه جمهوری اسلامی در مورد اظهارات اخیر محمدجواد ظریف درباره پولشویی گسترده در ایران تأکید داشته که «باید ظریف توضیح دهد و اسناد خود را ارائه کند... اگر این جملات از سوی ایشان [ظریف] است، توضیحات و اسناد وی اخذ شود».
روزنامه مشرق هم در تاریخ ۲۵آبان ۱۳۹۷ در مقاله‌ای تحت عنوان «هم‌صدایی ظریف و پومپئو در اتهام‌زنی به جمهوری اسلامی» نوشت: «باید از آقای ظریف پرسید به‌لحاظ محتوایی، چه تفاوت چشمگیری میان اتهام‌زنی‌های همتای ضدایرانی ایشان در دولت ترامپ و وزیر خارجه جمهوری اسلامی ایران وجود دارد»؟
هم ظریف و هم اعضای مجلس خوب می‌دانند که موضوع پولشویی در ایران یک پدیدهٔ عادی در نظام آخوندی است و مطرح کردن حجم بسیار زیاد فساد و پولشویی در نظام یک امر نهادینه و عادی است.
یکی دیگر از رسانه‌های حکومتی نیز نوشت: «سازمان بین‌المللی شفافیت گزارشی را پیرامون وضعیت فساد در بین کشور‌های دنیا تهیه و منتشر نموده است. این گزارش که مربوط به سال ۲۰۱۸ می‌باشد نشان می‌دهد که اوضاع ایران به‌لحاظ فساد در مقایسه با سال ۲۰۱۷ بدتر شده است و نمره ایران از ۳۰ به ۲۸ تنزل یافته است. به همین خاطر رتبه ایران در بین کشور‌های دنیا نیز از ۱۳۰ به ۱۳۸ ارتقاء یافته است».(تابناک ۸اسفند ۱۳۹۷)
بنابراین کشاندن ظریف به مجلس نه برای لاپوشانی این موضوع بلکه برای افسارزدن به جناح مقابل است که بر روی خط قرمزهای رژیم پا نگذارد. اتهاماتی که در جنگ و دعوای قدرت، ظریف در رابطه با پولشویی مطرح کرده بود نه فقط باند مقابل که کل حاکمیت را زیر ضرب می‌گرفت و زمانی که پولشویی در ایران را «یک واقعیت» خوانده بود که به‌گفته او «خیلی‌ها» از آن «نفع» می‌برند، منظور او تنها یک نفر مفسد اقتصادی به نام «سلطان سکه» نبود.
کشاندن ظریف به مجلس دقیقاً در این جهت بود که ظریف حرفهای خودش را در رابطه با «کلیت نظام» پس بگیرد و ظریف با گفتن این‌که البته که «دامن نظام جمهوری اسلامی مبرا، پاک، و منزه از این حرف‌ها است»، ضمن یک غلط کردم گویی در رابطه با موضوع پولشویی به کلی‌گویی بسنده کرد.
ظریف از معدود نفراتی در رژیم است که می‌داند حلقهٔ تحریم‌ها گلوی نظام را هر روز فشرده‌تر می‌سازد و عربده‌کشی جناح مقابل برای خوراک داخلی و جلوگیری از شکاف و ریزش بیشتر در درون نظام است. بنابراین نه برای او و نه برای نظام جایی برای عربده‌کشی و تهدید کردن جهان باقی نمانده است.
در شرایط فعلی تصویب لایحهٔ پذیرش FATF نیاز مبرمی است که رژیم بر سر آن هنوز در داخل خود به توافق نرسیده است چرا که قیمت نهایی تن‌دادن به لایحهٔ فوق، پذیرفتن فروپاشی باندهای مافیایی سپاه، قطع حمایت از گروه‌های سیاه تروریستی و هزار دست‌بستگی و محدودیت در غارت و جنگ‌افروزی است. با این حال ظریف و روحانی به‌رغم همه اینها راه‌حل را در آویختن به ریسمان مذاکره و پذیرفتن تمام لوایح ۴گانه اف.ای.تی.اف می‌دانند.
در این جنگ و دعوا سران رژیم هم می‌دانند که شرایط سخت و مهلت رژیم رو به پایان است و باید بین مرگ و خودکشی یکی را انتخاب کند.
به‌خصوص که با فروپاشی عمق استراتژیک نظام در عراق اکنون دیکتاتوری آخوندی وارد مراحل دشواری شده است. شرایطی که بن‌بست استراتژیک را بیش‌از‌پیش برجسته می‌سازد.
