نظام آخوندی در شیب تند تضادهای داخلی و بینالمللی افتاده است. این تضادها هر روز به شکلی دامن کلیت نظام را میگیرند. یکی از این مشکلات جاری که به استخوان لای زخم کل نظام تبدیل شده است، تعیینتکلیف نشدن عضویت رژیم در «اتحادیه بینالمللی مبارزه با پولشویی و تأمین مالی تروریسم(اف.ای.تی.اف)» است.
اصل ماجرا و بنبست رژیم آخوندی چیست؟
لازم به یادآوری میباشد که این تضادها ناشی از بحران برجام است که تحریمها علیه رژیم را تشدید کرده و بیشتر نیز خواهد کرد. تمام تقلاها در رفت و آمدهای عضو شدن تا نشدن در اف.ای.تی.اف به این خاطر است که بتوانند کاری کنند که در حسابرسی ایستگاههای بینالمللی مبارزه با تروریسم و تخطی از برجام و پولشویی گیر نیفتند. آنچه هم که تحت عنوان «منافع امنیتی نظام مغایر با عضویت در این اتحادیه» عنوان میشود، منظور همان منافع تروریستی حمایت از حزبالله و حماس و دخالت در سوریه و یمن و عراق است. در زمینه داخلی هم خوب میدانند که اف.ای.تی.اف یقه سپاه پاسداران را خواهد گرفت. بخشی از این ماجرا هم هزینههای میلیاردی صرف تروریسم میباشد که نظام آخوندی نمیخواهد در پولشوییهای آن گرفتار شود.
پای سهقوه در کلاف یک اتحادیه
این ماجرا منجر به بروز تضادهای داخلی هم شده است. باند دلواپسان وابسته به خامنهای با تصویب این لایحه مخالف است؛ چون مدعی است که «تصویب این لایحه تحت عنوان کنوانسیون مبارزه با پولشویی، میتواند به دستاویزی برای قدرت های غربی تبدیل شود و جنبه تأمین مالی تروریسم هم ممکن است منجر به محکومیت سپاه پاسداران و حمایت از شبهنظامیان و سازمانهایی مانند حزبالله لبنان شود».
از آنجا که دست رژیم آخوندی تا مرفق در تروریسم داخلی و بینالمللی فرو رفته است، قوای سهگانه کشور هم ماندهاند که با قوانین دستوپاگیری که اروپاییان علیه تروریسم وضع کرده و میکنند، چه بکنند.
لایحه عضویت رژیم در اف.ای.تی.اف بیش از ۲ماه است که در مجلس و شورای نگهبان و مجمع تشخیص مصلحت نظام و زیر نظر خامنهای در گردش میباشد؛ اما هیچ پیشرفتی بر سر تعیینتکلیف آن صورت نمیگیرد.
آنچه که شرایط عضویت را برای نظام آخوندی پیچیده جلوه میدهد، تبعات آن همزمان با تشدید تحریمها است. از یک طرف میداند که اگر عضو شود، برخی فشارهای بینالمللی و سوءظنها کم خواهد شد و شاید بتواند سیاست مماشات اروپا را با خود ادامه دهد؛ اما این، همه ماجرا و هدف از عضویت در اف.ای.تی.اف نیست. تبعات منفی آن برای رژیم معادل از دست دادن تروریسم منطقهیی و داخلی و نیز قطع شدن دستش در پولشوییهای مربوط به دخالتها و تجاوزهای خارجی میباشد.
کل نظام لای قیچی حسابرسی
این وضعیت کشوقوسدار بر سر اف.ای.تی.اف هنوز به سرانجام نرسیده است که روز ۲۶تیر ۹۷ در خبرها بود: «مجمع تشخیص مصلحت نظام، پیوستن به کنوانسیون "مبارزه با جرایم سازمانیافته فراملی"(کنوانسیون پالرمو) را مغایر امنیت ملی دانست و آن را رد کرد». بیشک علت این رد کردن هم چیزی جز در عداد همان دلایل بنبست مقابل اف.ای.تی.اف نیست که نظام آخوندی را زیر ضرب حسابرسی خواهد برد.
پاسخ مجمع تشخیص مصلحت نظام به شورای نگهبان بسیار قابلتوجه و گویای علت اصلی این بنبست است: «تعهدات مندرج در این کنوانسیون، توان کشور را در دور زدن تحریمها و کار با اشخاص حقیقی و حقوقی را که بایستی کلی به دور از چشم بیگانگان صورت گیرد، دچار خدشه میسازد». چه از این واضحتر برای بیان گرفتار شدن قوای سهگانه نظام در چرخدندههای عوامل و آثار بحران برجام؟ مشاهده میشود که اکنون کل نظام در لای تیغههای قیچیِ «اف.ای.تی.اف» و «کنوانسیون پالرمو» گیر افتاده است.
عواقب تغییر دوران و به حاشیه رفتن مماشات
در اثبات همین گرفتاری، دیروز در خبرها بود که «مصوبه مربوط به کنوانسیون پالرمو در مجلس مسکوت ماند». واضح است که دلیل اصلی مسکوت ماندن این مصوبه، اشراف کل نظام به عواقب و تبعات «مبارزه با جرایم سازمانیافته فراملی» است و بس. پیوستن حاکمیت ولایت فقیه به این کنوانسیون، بلافاصله منجر به سکته و دقمرگ شدن سیاست ۴۰ساله صدور تروریسم و تجاوز خواهد شد. سیاستی که یکی از پایههای اصلی سرپاماندن و تحکیم قدرت نظام بوده و میباشد.
کدام دولت و جریان سیاسی در دنیا هست که بیشتر از نظام آخوندی گرفتار «جرایم سازمانیافته فراملی» باشد؟ کدام دولتی در جهان هست که ۵۶بار بهخاطر نقض آشکار حقوقبشر در سازمان ملل محکوم شده باشد؟ کدام دولتی در جهان جز نظام ولایت فقیه هست که در داستان برجام و خروج آمریکا از آن، متهم ردیف اول ناقض معاهدههای بینالمللی بوده باشد؟
بنابراین بنبست کل نظام در مواجهه با عضویت در «اف.ای.تی.اف» و «کنوانسیون پالرمو» به این دلیل است که ربط مستقیم با بود و نبود یک سیاست ۴۰ساله در انجام و حمایت از تروریسم و «سازمانیافتگی» جنایت و پولشویی دارد.
بیشتر بخوانید:
بسته اروپا و پیوستن به FATF، شیرینی یا جامزهر؟
FATF و برجام، موضوع جنگ باندهای حاکم بر ایران
رژیم ایران برای پیوستن به کنوانسیون FATF از چه هراس دارد؟