در واپسین روزهای ماه رمضان نگاهی هر چند گذرا به روزها و شبهایی که گذشت میاندازیم. برای مجاهدین ماه رمضان ماه تقوی رهایی بخش ماه غلبه بر جبرهای حیوانی و بهیمی است. مفهومی از تقوی که در هیچ کجای فرهنگ شرک آلود ارتجاعی نمی‌توان معادل آن را یافت. چرا؟ از آنجا که فرهنگ ارتجاعی درک صحیح و درستی از اسلام انقلابی و دینامیزم قران و پویایی مکتب اسلام ندارد، نمی‌تواند و قادر نیست تصور دقیق به‌معنی واقعی کلمه را داشته باشد. مرز بین تقوی رهایی بخش و تقوی در مفهوم ارتجاعی و دگم آن را در امساک از خورد و خوراک و یک نوع ریاضت کشی صوفیانه می‌پندارد. فرهنگ ارتجاعی که نمونه بارز آن همین اسلام آخوندی حاکم بر کشورمان ایران است نه می‌خواهد و نه می‌تواند بفهمد که تقوای رهایی بخش چیست؟ و دینامیزم آن چیست؟ آخر قبل از هر چیز باید آینه‌ی ذهن و اندیشه را از هر گونه رجس استثماری و بهره کشانه زدود تا بتوان مفاهیم ارزشمند قران و اسلام را درک کرد در حالی که تار و پود این نظام از استثمار و بهره کشی و دروغ و ریا تنیده شده است. اندیشه‌ای برخاسته از قرون ماضیه که اتفاقاً تنها ماندگاری خودش را در استثمار و بهره کشی آنهم در شکل عریان آن می‌داند و به‌قول قران نابود کننده حرث و نسل است.
اما در مکتب مجاهدین، تقوای رهایی بخش مفهومی دینامیک و پویا دارد. مجاهدین بین اسلام ارتجاعی و اسلام و تشیع انقلابی مرزی به درازای ۱۴۰۰سال تحریف و دجالیت کشیده‌اند. اسلام مجاهدین در عرصه اجتماعی – اقتصادی از مرز بین با خدا و بی‌خدا نمی‌گذرد، بلکه مرز بندی آنها بین استثمار شونده و استثمار کننده است. به همین خاطر است که وقتی صحبت از تقوای رهایی بخش می‌کنند، منظور رهایی از هر گونه استثمار و بهره کشی انسان از انسان است. و از همین روست که در شبهای قدر و شب شهادت امیرالمؤمنین امام علی؛ مجاهدین به او تمسک می‌جویند و از او برای رقم زدن قدر خود مدد می‌طلبند. کسی که حتی تعدی به حقوق یک زن نامسلمان یهودی را بر نمی‌تابید. کسی که تمام ثروتهای دنیوی در نظرش کمتر و پست‌تر از عطسه‌ی بز بود! این بالاترین الگو و سمبل برای هر مجاهد خلق است که در شب قدر خود را به او قلاب کند. با او دیدار داشته باشد. دیدار با دوست. بی‌پرده و بی‌حایل. دوست کیست؟ همان علی شیر پیروزمند خدا. همان فاروق اعظم صدیق اکبر. که مجاهدین عظمت او را در گذر بیش از ۵۰سال مبارزه ضداستثماری و بهره کشانه یافته‌اند. بالاترین مرزبندی و رعایت حقوق خلق را از پیشوای آرمانی و عقیدتی خود یافته‌اند.
اینگونه است که شبهای قدر برای مجاهدین در آلبانی با نام شبهای دیدار با دوست ارزش و معنا پیدا می‌کند و در گذر زمان نه تنها رنگ کهنگی به خود نمی‌گیرد، بلکه از قالب قدرِ یک فرد به قدرِ جامعه ارتقاء پیدا کرده و به اوج می‌رسد. بعد از این دیدار و با این مرزبندی؛ دیگر مسیر رو به آینده است. چون پویاست. در مسیر رهایی حد یقف نمی‌شناسند. به عید می‌رسند، عید فطر رهایی.
هر مجاهدی با توشه‌ای از ماه رمضان و پشت سر گذاشتن شبهای قدر و دیدار با دوست می‌تواند هر مانعی را از پیش پای اجتماع بردارد و آماده شود. آماده برای فدا کردن. از همه چیز گذشتن و تعلق خاطر نداشتن. این همان مفهوم ضداستثماری اندیشه‌ی توحیدی مجاهدین است. این پیام ماه رمضان است. از این رهگذر است که امسال مجاهدین آلبانی در ماه رمضان بعد از دیدار با دوست و نجوای شبانه‌شان با او قدر ملت ایران و کشور خودشان را رقم زدند. اگر پیام ماه رمضان این است که می‌توان بر جبرهای غریزی و حیوانی غلبه کرد و ارزشهای انسانی را جلا و صیقل داد؛ پس می‌توان و باید در مسیر تغییر جامعه ایران، سرنگونی را هم محقق ساخت و عید فطر رهایی را برای ملت ایران به ارمغان برد. و انشاءالله که خداوند ما را به این امر بزرگ و مأموریت تاریخی شایسته بگرداند.
م. بشیر
