رئیسی جلاد در میان جمعی از بسیجیان گفت: «آنچه مردم از ما خواستند، مبارزه با فقر، فساد و تبعیض بود»، سپس مدعی شد که «به این عهد خود با مردم وفادار هستیم!»؛ هم‌زمان مردم در چندین شهر ایران فریاد می‌زدند «رئیسی دروغگو، حاصل وعده‌هات کو؟!».
از صبح ۲۸خرداد تهران و شهرهای کشور غوغا بود. اقشار مختلف هم‌زمان در خیابان‌ها بودند و شعار می‌دادند «هیهات منا الذله» و خطاب به دروغ‌های رئیسی فریاد می‌زدند «وعده وعید کافیه، سفرهٔ ما خالیه» و این‌گونه نخستین سالگرد انتصاب جلاد را بر سرش خراب کردند.
در تهران، به‌رغم تمرکز دستگاه سرکوب رژیم، در پنج نقطهٔ شهر تظاهرات همراه با درگیری با مزدوران و شعار علیه رئیسی و سیاست‌های غارتگرانهٔ رژیم، توسط بازاریان و مردم برپا بود. پاساژ کاشانی، اکباتان، خیابان چراغ برق، خیابان ملت و بازار لوازم فروشی. بی‌درنگ پس از شروع تظاهرات گارد ویژهٔ سرکوبگر وارد شد تا با ایجاد رعب مردم را پراکنده کند. اما با فریادها و شعارهای «بی‌شرف بی‌شرف» مردم روبه‌رو شد.
هم زمان بازنشستگان در تهران، اهواز، بندرعباس، کرمان، دورود، آبادان، شوش، شوشتر و زنجان برای دومین هفته به خیابان‌ها آمدند و علیه غارتگری رژیم آخوندی تظاهرات برپا کردند.
از طرف دیگر شهرهای تهران، یزد، اصفهان، نورآباد ممسنی و کوه‌چنار در استان فارس شاهد ادامهٔ اعتصاب بازاریان و تظاهرات آنها علیه گرانی و چپاول رژیم بود. تنها در اصفهان مناطق و اصناف مختلف به‌اعتصاب پیوستند: بازار لبافها، بازار موبایل در خیابان بزرگمهر، بازار موبایل در احمد آباد، بازار موبایل در خیابان فردوسی، بازار لوازم خانگی در خیابان هاتف، بازار پارچه‌فروشان در خیابان ابن سینا، بازار سبزه میدان، سنگ‌برها و بازار بنکداران (عمده فروشان).
این وضعیت در امتداد دو ماه پرجوش و خروش در سراسر ایران است. از خیزشهای اردیبهشت‌ماه در دهها شهر کشور به‌خاطر گرانی و غارتگری با شعارهای «مرگ بر خامنهای» و «مرگ بر رئیسی» که به‌تسخیر پایگاههای بسیج و آتش زدن دهها مرکز حکومتی انجامید؛ تا خیزشهای مردم آبادان به‌خاطر فاجعهٔ متروپل و پیوستن چندین شهر دیگر به‌آنها که باز هم شعارهای «مرگ بر خامنهای» سر داده شد. تا تظاهرات سراسری بازنشستگان که اکنون دو هفته است ادامه دارد و به‌گفتهٔ کارگزاران و رسانه‌های وحشت‌زدهٔ رژیم هر چند خاستگاه اولیهٔ آنها صنفی است، اما شعارها سراپا سیاسی است و رأس نظام را نشانه رفته است. هم‌چنین دهها اعتراض و تظاهرات دیگر اقشار مختلف که روزانه در شهرهای مختلف صورت می‌گیرد.
نگاهی به‌این روند و بالغ شدن آنها به تظاهرات‌های متعدد در تهران و سایر شهرها و گسترش اعتصاب‌ها در روز ۲۸خرداد نشان می‌دهد که اعتراضات در ایران وارد مرحله‌ای جدید می‌شود. مرحله‌ای که برای رژیم بسیار خطرناک و برای جبهه مردم و مقاومت ایران، بسیار مهم و تعیین‌کننده است. ویژگی بارز این مرحله اتحاد خلقی در زنجیر بر‌اساس یک درد مشترک سراسری است که جدای از قشر، ملیت و نسل، جملگی توسط حاکمیتی سراپا جنایت و غارت، مورد ظلم و بهره‌کشی شدید هستند. اقشاری که تضاد اصلی واحدی دارند و از این رو درمان دردهایشان نیز مشترک است.
برای همین هم هست که ماشین سرکوب رژیم به‌رغم بسیج گسترده، طی دو ماه گذشته نتوانسته از گسترش تظاهرات مردمی جلوگیری کند. وقتی هم دستگاه پروپاگاندای خامنهای تلاش می‌کند تضاد اصلی را به‌سوی شرق و غرب و «استکبار» منحرف کند، مردم و تمامی اقشار رو در روی آن، فریاد می‌زنند: «دشمن ما همین جاست!». این وضعیت نماد اتحاد خلق در برابر جبهه متشتت و سراسر بحران ضدخلق است.
