بار دیگر مجلس ارتجاع آینهٔ وحشت نمایندگان آن از سیل بحرانها شد، این ابراز وحشت‌ها در شرایطی است که عوامل دولت روحانی مدام امیددرمانی می‌کنند و وعده بهبود شرایط را می‌دهند.
آنها در گفتاردرمانی و امیددرمانی آن‌چنان گزافه می‌گویند که حتی مانند آخوند حسن روحانی مدعی می‌شوند رکود یک‌سوم شده است.
اما ابعاد واقعیت بحرانهای گریبانگیر رژیم و بی‌راه‌حلی این بحرانها دو واقعیتی هستند که خود را در میان اظهارات اعضای مجلس ارتجاع در جلسه ۱۱آذر ۹۷ آن نشان می‌دهد.
پاسدار علی لاریجانی، مجلس ارتجاع را ادامهٔ همان مجلس شاه‌ساختهٔ بعد از مشروطیت دانست و پس از اشاره به مشکلات در زمان شهید مدرس گفت: «معلوم است برخی مشکلات برادران و خواهران در کشور ما ریشه صدساله دارد بعد از این همه سال امروز هم ریشه یکی از مشکلات سیاسی کشور همان است که مدرس آن روز نگران آن بود و رفع هم نشده است».
لاریجانی در ادامه صحبتهایش اذعان کرد دولتهای شیخ‌ساخته هم در ادامه دولتهای شاه‌ساخته روزگار را به حرف گذارنده‌اند: «متأسفانه تا به امروز تمامش به حرف گذشته است که باز نشان می‌دهد که برخی بیماریهای سیاستی در ایران به اندازه ۱۰۰سال مزمن است».
دور باطل گرفتاری و فقر روزافزون همراه با مشکل معیشتی و بحران بیکاری موضوع دیگری بود که چند تن از اعضای مجلس به آن پرداختند.
شکور پورحسین به ناکارآمدی و بی‌راه‌حلی بحرانها اذعان کرد و گفت: «همکاران نماینده شاهد هستند در حال حاضر حدود ۹۰درصد مراجعه‌کنندگان به نمایندگان محترم مجلس را افراد بیکار را تشکیل می‌دهند به‌دلیل برخی روزمرگی‌ها و سوء‌مدیریت‌ها هر روز بیشتر در دور باطل گرفتاری و فقر روزافزون گرفتار شده‌ایم. علاوه بر اعتراض و نارضایتی مردم باعث کاهش و فرسایش سرمایه اجتماعی و پدید آمدن چالشها و ابرچالشهایی در زمینه مسائل اجتماعی و فرهنگی حال و آینده شده است».
این عضو مجلس ارتجاع به‌رغم اذعان به «چالشها و ابرچالشها»ی گریبانگیر نظام، غیر از عبارت‌پردازی‌های معمول مثل «اقتصاد مقاومتی» و «بازمهندسی دقیق اهداف» راه‌حلی در چنته نداشت.
محمداسماعیل سعیدی، عضو دیگر مجلس ارتجاع، به کسانی که معتقدند حاکمیت آخوندی در بن‌بست است حمله کرد اما خودش با ارائه آمار و ارقام، تصویری روشن از بن‌بست در عرصه اجتماعی اقتصادی ارائه داد و اعتراف کرد: «در عرض چند ماه گذشته تورم لجام‌گسیخته و افزایش بی‌رویه قیمتها شوک شدیدی را بر پیکر جامعه و مردم وارد کرد که بر کسی پوشیده نیست. ظاهراً دولت خودش را به آمارهایی دل‌خوش کرده که حدود ۷۰۰هزار شغل ایجاد شده است، نه، این آمارها واقعی نیست و مشکل جوانان ما و مردم ما هنوز به جای خودش هست و نه تنها حل نشده بلکه یاس و ناامیدی از مقامات و مسئولان مربوطه را به‌دنبال داشته است. از سال ۹۰ تا سال ۹۶ حدود ۶۳درصد کاهش قدرت خرید را که شاهد بودیم. از اواخر سال ۹۶ تا این لحظه با افزایش شدید قیمتها بعضاً تا ۳برابر از این کاهش بیشتر شده است».
همایون هاشمی، عضو دیگر مجلس ارتجاع، ضمن اذعان به نفرت مردم از نظام و با یادآوری معضلات عمیق حل‌نشده در زیرساخت‌های خدماتی، به مشکل عظیم بیکاری هم اشاره کرد و گفت: «اینجانب به‌عنوان یک مددکار اجتماعی هشدار می‌دهم اگر یک فکری برای حل این معضل که به پاشنه‌آشیل نظام تبدیل شده است نشود، سیل آسیب‌های اجتماعی ناشی از آن همه ما را درخواهد نوردید».
این بحرانها و درصدر آنها فقر معیشتی اکثریت مردم باعث شده در طول یک سال گذشته اقشار مختلف مردم علیه حکومت آخوندی به‌طور مستمر قیام، اعتراض و اعتصاب کنند و با شعارهای سرنگونی‌طلبانه خواهان براندازی آن شوند.
زیرا با وجود این حکومت فاسد و سرکوبگر این بحرانها لاعلاج هستند و راه‌حلی ندارند، تا جایی که آن عضو مجلس ارتجاع(محمداسماعیل سعیدی) در مورد بحران بیکاری و مشکلات جوانان اذعان می‌کند که این بحرانها حل ناشدنی و بدون راه‌حل هستند.
بی‌دلیل نیست که آن نماینده دیگر مجلس رژیم(همایون هاشمی) نگران سیل بنیان‌کن بحرانهایی است که حاکمیت آخوندی تحت عنوان آسیب‌های اجتماعی بر مردم وارد کرده است و نگران این است که این سیل بنیان‌کن باعث «درنوردیدن همه» یعنی باعث درنوردیدن تمامیت رژیم و سرنگونی آن شود.
این اعترافها در زمینه بحرانهای لاینحل بیانگر این واقعیت نیز می‌باشد که رژیم در لبه پرتگاه سرنگونی قرار دارد. بنابراین انتظار حل این بحرانها از حاکمیتی که آخرین مرحله حیات ننگین خود را می‌گذارند، انتظاری غیرواقعی است و تنها با سرنگونی آن و استقرار یک نظام مردمی این مشکلات و بحرانها حل می‌شود.
