بیش از یک هفته است که پرستاران شریف و زحمتکش در اعتراض به‌شرایط شغلی ظالمانه و حقوق به‌یغما رفتهٔ خود به‌اعتراض و تظاهرات و اعتصاب برخاسته‌اند. دربارهٔ گستردگی این اعتراضات، دبیرکل تشکل حکومتی خانه پرستار گفت آن‌قدر اعتراضات زیاد است که حسابش از دست همه در رفته است (سایت حکومتی خبرآنلاین ـ ۲۹مرداد).
در این حرکت یکپارچهٔ اعتراضی، هزاران پرستار در استانهای مختلف کشور به‌یکدیگر پیوسته‌اند و خشم و اعتراض خود را علیه رژیم ضدمردمی ابراز می‌کنند. آنها فریاد می‌زنند: «پرستار داد بزن، حقتو فریاد بزن!».
شرایط کاری پرستاران به‌شدت ظالمانه و غیرانسانی است و حقوقی که دریافت می‌کنند، چند برابر کمتر از خط فقر است. یک پرستار رسمی با ۱۰سال سابقه کار، حدود ۱۴میلیون تومان حقوق ثابت دریافت می‌کند. علاوه بر این پرستاران را در ازای دریافت ساعتی ۲۰هزار تومان (۳۳سنت ـ معادل یک بستنی معمولی) مجبور به‌اضافه کاری می‌کنند. پرستاری با سابقه ۲۸سال خدمت، تنها ساعتی ۴۳هزار تومان (حدود ۷۰سنت) اضافه کار دریافت می‌کنند.
اغلب پرستاران مجبور می‌شوند ۱۲ساعت در روز کار کنند و از آنجا که نسبت تعداد پرستار به‌بیمار در ایران آخوندزده یک‌سوم استاندارد جهانی است، فشار طاقت‌فرسایی به پرستاران وارد می‌شود.
فشار غیرانسانی بر روی پرستاران به‌حدی است که تعدادی از پرستاران هم‌چون رزیدنت‌ها، طی سال گذشته در شهرهای تهران، سنندج و کرمانشاه دست به‌خودکشی زده‌اند. تعداد فزاینده‌یی از پرستاران در واکنش به‌این شرایط خردکننده، به‌سایر کشورها مهاجرت کرده‌اند. شمار پرستاران مهاجر طی سال گذشته به‌بیش از ۳هزار نفر رسیده است؛ چرا که حتی در کشورهایی مانند عمان و بحرین، چند برابر بیشتر از ایران حقوق دریافت می‌کنند. این موج مهاجرت منجر به‌بروز بحران در نظام سلامت کشور شده است.
علاوه بر شرایط طاقت‌فرسای کاری، اضافه‌کاری اجباری، شیفتهای طولانی ۱۲ساعته و سطح بسیار پایین دستمزد که حتی هزینهٔ یک زندگی بخور و نمیر را هم تأمین نمی‌کند، رژیم مصوبات و قراردادهای خودش با پرستاران را هم زیر پا می‌گذارد و از اجرای مناسب تعرفه‌گذاری خدماتی با پرستاران خودداری می‌کند. پرداخت همان حقوق ناچیز پرستاران، اعم از کارانه و اضافه کاری با تأخیرهای چند ماهه صورت می‌گیرد. به‌گفتهٔ معاون پرستاری وزارت بهداشت رژیم: «معوقات نیروهای نظام سلامت ۳۲ هزار میلیارد تومان بوده که از این میزان حدود ۸ هزار میلیارد تومان مطالبه ۲۱۰هزار پرستار کل کشور است» (ابتکار ـ۳۰مرداد ۴۰۳)).
پاسخ رژیم به‌این اعتراضات و مطالبات حقهٔ پرستاران ستمدیده، سرکوب آنها توسط نیروی انتظامی، احضار معترضان و تهدید آنها به‌اخراج و حتی زندانی کردن بوده است؛ چرا که نه می‌خواهد و نه می‌تواند هیچ‌یک از این مشکلات را حل کند. اما پرستاران شجاعانه در برابر فشارهای حکومت ایستاده‌اند و در برابر تهدیدها جواب داده‌اند که خانه‌نشینی را بر تسلیم ترجیح می‌دهند.
پرستاران هم‌چون سایر اقشار به‌جان آمده به‌این حقیقت پی برده‌اند که این رژیم تنها زبان زور می‌فهمد و در برابر زورگویی حاکمان، تنها جواب، مقاومت و اتحاد است؛ از این رو فریاد می‌زنند: «فقط کف خیابون، به‌دست میاد حقمون».
پرستاران به‌رغم جو سرکوب و خفقان موفق شده‌اند در سراسر کشور به‌یکدیگر بپیوندند و این حرکت متحد را شکل بدهند.
پرستاران به‌قدرت خود پی برده‌اند و در شعارهای خود فریاد می‌زنند: «قدرت ما جمع ماست حاصل دسترنج ماست».
پرستاران مرعوب تهدیدها و فریفتهٔ وعده‌های تو خالی نشده و فریاد می‌زنند: «پرستار می‌میرد ذلت نمی‌پذیرد».
پرستاران در اعتراضات خیابانی خود از همبستگی بازنشستگان شریفی که ماههاست در سرما و گرما حق خود را در خیابان‌ها فریاد می‌زنند، برخوردار شده‌اند که به‌هم پیوستن و اتحاد اقشار ستمدیده و غارت‌شده را که رمز پیروزی است، نوید می‌دهد.
