تبادل آتش بین روضه‌خوان معروف، «علیرضا پناهیان» و «حسین شریعتمداری»، شکنجه‌گر و گماشتهٔ خامنه‌ای در کیهان، یکی از سکانس‌های جذاب و دیدنی نظام ولایی است. آنها پیش‌تر با هم رفیق گرمابه و گلستان بودند. لیچاربافی و هرزه‌درایی هر دو، یک آبشخور داشت. یکی در دربار خامنه‌ای روضه می‌خواند و بسیجی‌ها را راست و ریس می‌کرد، دیگری با چماق قلم، به‌قول خودش معاندان، منحرفان، لیبرال‌ها، غرب‌زده‌ها را سر جایشان می‌نشاند! به‌عبارت دیگر سگ زنجیری «حضرت آقا»! بود تا هر جا که لازم است بی‌قافیه وسط بپرد، پارس کند، پاچه بگیرد و استخوان این و آن را بجود.
زد و خورد بین دو باجناق ایدئولوژیک
مدتی است که بین این دو شکرآب شده است. ساده‌سازی خواهد بود اگر فکر کنم شکرآب شدن بین آنها ناشی از اختلاف سلیقه یا کدورت شخصی است.
زد و خورد بین این دو باجناق ایدئولوژیک از آنجا شروع شد که آخوند پناهیان در حضور پزشکیان و قالیباف خواستار وضع قانون در مجلس ارتجاع علیه دوقطبی‌سازی شد و از چند روزنامه نام برد که با خرج دولت ساخته و پرداخته می‌شوند ولی کار آنها دوقطبی‌سازی است. کیهان شریعتمداری در رأس این روزنامه‌ها قرار داشت. آخوند پناهیان روش آنها را پلید و کارشان را از نشر اکاذیب بدتر دانست و گفت: «امید جامعه»! را از بین می‌برند.
در پی این موضع‌گیری، «محمد ایمانی»، یکی دیگر از چماقداران قلم به دست کیهان در کانال تلگرامی‌اش نوشت:
«نگاهی به رسانه‌هایی که از سخن نسنجیده و ناروای آقای پناهیان استقبال کردند، نشان می‌دهد این خطیب محترم دچار خطای تشخیص شده و به سمت جبهه خودی شلیک کرده است» (خبرآنلاین. ۱۵شهریور ۱۴۰۳).
این‌که این «خطیب محترم» «دچار خطای تشخیص»! شده یا نه، آنچه مهم است این است که در «جبهه خودی»! [منظور باند خامنه‌ای] تبادل آتش درگرفته است. خودشان در توصیف آن از واژهٔ «شلیک» استفاده می‌کنند.
او در انتها افزود:
«سخن اخیر آقای پناهیان، بی‌انصافی بود و امید که ایشان، این اظهارنظر نسنجیده را که احتمالاً از سر سهو لسان بوده، جبران کند». ! (همان منبع)
دو روز بعد از این ماجرا کیهان شریعتمداری در مطلبی با تیتر «آقای پناهیان در کدام طرف ایستاده‌اید؟!» نوشت:
«۱۹ شهریور ۱۳۹۹ که برای دفاع از آقای پناهیان در مقابل هجمه ناجوانمردانه رسانه‌های زنجیره‌یی و لشگر مجازیشان و حتی برخی جریانهای داخل جبهه انقلاب نوشتیم و توصیه به رعایت انصاف و اخلاق کردیم؛ فکرش را هم نمی‌کردیم که حدود ۴ سال بعد در ۱۴ شهریور ۱۴۰۳ آقای پناهیان (احتمالا ناخواسته و شاید با مشورت و آدرس غلط برخی اطرافیان) به همان سو بروند و با سخنانی که از یک روحانی بعید به نظر می‌رسد، آرزوهای چندین و چند ساله دشمنان تابلودار انقلاب علیه کیهان را تکرار کنند!» (کیهان. ۱۷شهریور ۱۴۰۳)
آثار ضربه استراتژیک
هشدارسایت مشرق در بارهٔ «تکرار دههٔ ۶۰ و برباد دادن میراث رئیسی» توسط «دوقطبی‌سازان» نشان می‌دهد که ماجرا از تبادل آتش بین پناهیان و شریعتمداری فراتر است و ریشه‌های عمیق دارد. این سایت نوشته است:
«هدف منافقین در دهه ۶۰ از دوقطبی‌سازی آن بود که جامعه را چند تکه کرده و از دل تضادها رقبای خود را حذف کنند، منظور از دوقطبی کردن، تبدیل تعارض‌ها و رقابتهای سیاسی به آنتاگونیسم است؛ آنتاگونیسم به آن‌گونه از تضادهای اجتماعی و سیاسی اطلاق می‌شود که به حذف یکی از طرفین یا حداقل به رفتارهایی با هدف حذف طرف مقابل بیانجامد» (سایت مشرق. ۱۵شهریور ۱۴۰۳).
این رسانهٔ حکومتی افزوده است:
«این رفتار خطرناک و پرتکرار تاریخی عاقبتی جز خدشه وارد کردن به اصل وحدت از یک‌سو و ایستادن در برابر ولایت فقیه در سوی دیگر ندارد».
به نظر می‌رسد با هلاکت رئیسی و شکست خط خالص‌سازی یا همان «انقباض» باند خامنه‌ای دچار انشقاق شده و شاهد صف‌آرایی افراد این باند در مقابل یکدیگر هستیم. این وضعیت اثبات می‌کند که هلاکت رئیسی، یک ضربه استراتژیک به شاکلهٔ نظام ولایت فقیه بود و تبعات مرگبار آن اینک دارد آشکار می‌شود.
