هر سال که از عمر ننگین حاکمیت آخوندی می‌گذرد، شکاف طبقاتی بیشتر و اکثریت فقیر مردم فقیر تر و اقلیت وابسته به رژیم ثروتمند‌تر می‌شوند.
در شرایط کنونی نابرابری‌های اقتصادی مرز شکاف را پشت‌سر گذاشته و به اذعان بسیاری از کارشناسان حکومتی طبقه متوسط رو به زوال است و جامعه به یک اکثریت فقیر و یک اقلیت دارا تقسیم شده است.
اما در عین حال آخوند روحانی مدعی بهبود وضعیت مردم است و در این رابطه در روز ۱۶مرداد ۹۸ مدعی شد: «مجموعا به‌رغم این‌که مردم ما در فشار بودند، اما آمار و ارقام ما نشان می‌دهد که در ۳-۴ماه اخیر آرامش و تلاش مردم بیشتر شده و کارآفرینان با امید بیشتر کار می‌کنند و هم این‌که بسیاری از نیازمندی‌هایی که از خارج وارد می‌کردیم، امروز به‌دست صنعت گران و محققان ما دارد ساخته می‌شود که خیلی ارزشمند است».(خبرگزاری فارس ۱۶مرداد ۹۸)
ادعای روحانی در شرایطی است که بر اساس گفته محمد شریعتمداری،وزیر کار دولت روحانی، «در حال حاضر در بسیاری از شهرها افرادی که زیر خط فقر زندگی می‌کنند رقم قابل‌توجهی دارند و این موضوع زندگی را برای این افراد سخت کرده است».(خبرگزاری ایسنا ۱۳شهریور ۹۸)
روزنامه جهان صنعت وابسته به باند روحانی در گزارشی با عنوان « تشدید شکاف طبقاتی» می‌نویسد: «سبقت درآمدهای دهک‌های بالای درآمدی از دهک‌های پایین درآمدی در مقایسه با بیشتر شدن تعداد دهک‌های درآمدی که درآمدهای کمتری نسبت به هزینه‌هایشان برخوردار هستند نشان می‌دهد که دولت سیاست ویژه‌ای برای حمایت از خانوارهای کم‌درآمد ندارد و افزایش فاصله فقیر و غنی مهمان همیشگی اقتصاد ایران خواهد بود».(جهان صنعت ۲۶شهریور ۹۸)
یکی از دلایل سخت شدن زندگی مردم کاهش خرید ۷۰درصدی مرم است در حالی که قیمت کالاها افزایش بیش از ۳برابری داشته است.
دستمزدها خصوصاً دستمزدهای کارگران نیز همراه با نرخ تورم افزایش پیدا نکرده است و... در چنین شرایطی است که وضعیت معیشتی اکثریت مردم روز بحرانی‌تر می‌شود
در زمینه شکاف طبقاتی میان اکثریت مردم فقیر و اقلیت ثروتمند وابسته به رژیم اکبر ترکان، مشاور سابق روحانی، اذعان می‌کند: «اگر توزیع دهک‌های درآمدی را از دهک فقیر که دهک اول است تا دهک پولدار و ثروتمند که دهک دهم است نگاه بکنیم می‌توانیم بگوییم که دهک‌های فقیر جامعه ما بیشتر شده دهک‌های متوسط‌مان کوچک شدند یک دهک هم دهم پولدار است».
مشاور آخوند حسن روحانی در ادامه صحبت‌هایش در توصیف این دهک ثروتمند و پولدار اضافه می‌کند: «آن یک دهک شاید بهتر است صدک تقسیم کنیم چون در تقسیم‌بندیهای بعضی اقتصاددان‌ها یک دهک نمایشگر همه محتوای حرف ما نیست وقتی به صدک تقسیم‌اش می‌کنیم آنوقت نشان می‌دهد که آن گروه خیلی پولدار ما خیلی پولدارتر شده که علامتش هم همین چیزی است که در جامعه می‌بینیم این علامتهایی که در فضای مجازی می‌بینیم این تضاد اجتماعی که در سوار شدن خودروهای خیلی گرانقیمت در مقایسه با فقر اجتماعی می‌بینیم این‌که یک گروه‌هایی خیلی می‌توانند فضای زندگی گرانقیمتی داشته باشند در مقابل آنهایی که سرپناه ندارند».(تلویزیون شبکه ۳ - ۲شهریور ۹۸)
نابرابری اقتصادی اثرش را در بسیاری از پهنه‌های اقتصادی و اجتماعی گذاشته است، از جمله این پهنه‌ها وضعیت اشتغال است که اکثریت فقیر سهم بسیاری ناچیزی در مشاغل بالا را دارند برعکس عناصر وابسته به اقلیت ثروتمند تماماً دارای مشاغل بالا و درآمدزا هستد.
در امر آموزش و پرورش هم شکاف طبقاتی بیداد می‌کند آن‌چنان‌که بسیاری از دانش‌آموزان در مدارس دولتی با امکانات کم و حتی در مدارس از دور خارج شده و فرسوده مربوط به چند دهه گذشته و با امکانات آموزشی ناچیر تحصیل می‌کنند، دانش‌آموزان وابسته به اقلیت ثروتمند در مدارس لاکچری با بالاترین امکانات آموزشی و تغذیه‌ای تحصیل می‌کنند.
آموزش مبتنی بر شکاف طبقاتی باعث حذف بی‌پولها از چرخه آموزش و باعث ترک‌تحصیل بسیاری از دانش‌آموزان وابسته به اکثریت فقیر مردم است.
قشر بالایی اقلیت ثروتمند، سردمداران حاکمیت هستند که با تکیه بر قدرت به ثروت بی‌حدوحصر دست یافته‌اند.
در این رابطه یک مهره حکومتی به نام عماد افروغ می‌گوید: «بیش از آن که اصحاب ثروت به قدرت برسند، اصحاب قدرت به ثروت می‌رسند، این رابطه ساختاری میان قدرت-ثروت باعث می‌شود کسانی که به قدرت دولتی رسیده‌اند به ثروتهای خاص دست بیابند».(روزنامه جهان صنعت ۱۹مرداد ۹۸)
در زمینه دستیابی حلقه قدرت به ثروت سایت الف وابسته به احمد توکلی، عضو مجمع تشخیص نظام می‌نویسد: «فقدان اشتغال کافی، توزیع نابرابر فرصت‌ها، انحصارها و امتیازهای اهدا شده به افراد خودی و شکاف‌های گسترده درآمدی، فاصله طبقاتی میان حلقه قدرت و ثروت را با طبقات میانی و فرودست جامعه عمیق و عمیق‌تر کرده است. برخی شکاف طبقاتی در ایران را آن‌قدر گسترده می‌دانند که معتقدند کشورمان در آستانه «سائوپائولو» شدن است. منظور از «سائوپائولو»(شهری در برزیل) جامعه‌ای است که در آن گروهی با بیشترین ثروت و امکانات در بهشت برین به‌سر می‌برند و سایرین هم‌چون نفرین‌شدگان در دوزخ فقر رها می‌شوند».(سایت الف ۲۴فروردین ۹۸)
واقعیت این است که این رژیم فقر پایدار را برای اکثریت مردم و غنای ناشی از چپاول را برای اقلیت وابسته به خودش نهادینه کرده است.
تنها با به زیر کشیدن این اقلیت است که شکوفایی و رفاه برای مردم نهادینه خواهد شد.
