تیتر مشترک روزنامه‌های حکومتی در روز شنبه یازدهم خرداد به دود و دمهای حکومتی در مورد نمایش روز قدس اختصاص یافته. در کنار آن واکنش‌های هراس‌آلود و در عین‌حال فرافکنانهٔ آنها به برگزاری سه اجلاس در مکه دیده می‌شود و بعد از آن مواضع ضدو نقیض در مورد قبول یا رد مذاکره با آمریکا بیشترین مطالب را به خود اختصاص داده است. ماجرای جنایت نجفی در روزنامه‌های باندهای هم‌سو با وی با رویکرد در بردن وی و غیرعمد جلوه دادن جنایت با مطالب زیادی دنبال شده است. دعوای همه‌پرسی و اختیارات در روزنامه‌های دو باند کماکان ادامه دارد. به‌رغم اذعان به اوضاع انفجاری جامعه به‌لحاظ اقتصادی بیشتر تیترهای روزنامه‌ها در این مورد به وعده‌درمانی پرداخته‌اند و کمتر واقعیتها را انعکاس داده‌اند.
آرمان: کارت سوخت اجباری می‌شود
ابرار اقتصادی: افزایش ۱۱۴درصدی قیمت مسکن در پایتخت
اسکناس: سردرگمی تجار با بخشنامه‌های متناقض
جهان صنعت: رتبه پنجم بالاترین تورم جهان به ایران رسید، قیام قیمت ها
روزان: بحران آب روستایی؛ بحران آینده خوزستان
ترس از تکرار قیام با پیشتازی نیروهای مقاومت ایران و اذعان به مخالفت عمومی با سیاست‌های سرکوبگرانه در روزنامه‌های هر دو باند دیده می‌شود:
همدلی: پاسخ به این سؤال که با توجه به تغییر سبک زندگی نسل جدید، کاهش منزلت اجتماعیِ رجال مذهبی، کاهش دایره نفوذ رسانه‌ها و تریبونهای رسمی و... چگونه باید سیاست حجاب اجباری را دنبال کنیم نیز پژوهشی دیگر می‌طلبد...به‌خصوص این‌که به‌نظر می‌رسد بخش عمده‌یی از مخالفت ها با حجاب اجباری به نوعی با انگیزه مخالفت با گفتمان رسمی و در واقع شکلی از کنش سیاسی است...پویایی فقه شیعه مستلزم روزآمدی و باز نگری این بحث از فقه هم خواهد بود. بلکه بحث در خصوص سیاست «حجاب اجباری» و گره زدن هویت شیعه و نظام جمهوری اسلامی به این سیاست است. سیاستی که جدای از صرف هزینه‌های فراوان، گاهی باعث قربانی کردن اخلاق به پای سیاست هم شده است.
رسالت: فردای روز عاشورا در سال ۸۸ که شرایط ویژ‌ه‌ای بر کشور حاکم شده.... آقا اظهار می‌کنند خواص ما باید حواسشان جمع باشد. در اینجا دو جریان بود، یک جریان که به فتنه میدان دادند؛ دعوای این‌ها دعوای کسب قدرت است...جریان دوم که به‌خاطر جریان اول، به صحنه آمده است جریان ضد انقلاب است و مسأله‌اش خامنه‌ای هم نیست؛ حتی اگر من هم نباشم فرد دیگری بیاید سرکار، آنها باز با نظام مسأله دارند. هدف ما باید جریان دوم باشد. شعارهای مرگ بر جمهوری اسلامی و مرگ بر اصل ولایت فقیه ماهیت آنها را روشن می‌کند. این را باید محکم برخورد کرد. جریان ضد انقلاب با اصل نظام محاربه کرده‌اند. الآن اولویت در برخورد با جریان ضد انقلاب است...
در روزنامه‌های هم‌سو با روحانی به‌رغم تبلیغات رژیم مبنی بر شکست اجلاسهای سه‌گانه مکه علیه رژیم، نسبت به موفقیت آنها و پیامدهای آن هشدار داده‌اند:
جهان صنعت: این‌گونه نشستها یا نشست‌های آتی را باید اقدامی پیشگیرانه در پاسخ به ماجراجویی‌های نظام در قالب برنامه‌های نیابتی و آنچه آنها نفوذ بدخیم نظام می‌خوانند، دانست. قطر نیز به نظم منطقه‌یی محافل عرب آن هم بعد از یک دوره واگرایی به این نشستها راه یافته است.. به این ترتیب در صورت حل بحران قطر با محافل عربی، نظام دوحه را به تدریج در مناسبات منطقه از دست خواهد داد. تمهید این شرایط بیشترین هوشیاری را برای نظام الزام می‌کند، این وضعیت با توجه به خطری که از سوی واشنگتن...در کمین نظام نشسته است، ضرورت این خویشتنداری را دوچندان و مضاعف می‌کند.
ایران: عباس موسوی، سخنگوی وزارت‌خارجه در واکنش به بیانیه پایانی نشست سران عرب ضمن ابراز تأسف از رویکرد عربستان سعودی گفت: «عربستان از فرصت ماه مبارک رمضان و مکان مقدس مکه مکرمه استفاده سیاسی و ابزاری کرده تا اتهاماتی را از زبان برخی شرکت‌کنندگان در این اجلاس متوجه ایران اسلامی کند».
در روزنامه‌های باند روحانی سردرگمی و بن‌بست نظام در قبول یا رد مذاکره با آمریکا دیده می‌شود:
همدلی: برخی در ایران تمایل ترامپ برای مذاکره را عقب‌نشینی و نوعی تذبذب و دمدمی مزاجی برآورد کرده‌اند و به همین دلیل معتقدند باید درخواست وی برای مذاکره را نادیده انگاشت. برخی دیگر هم این درخواست را نوعی تاکتیک دانسته که هدف نهایی آن براندازی ایران است.
آرمان: به‌نظر می‌رسد شینزو آبه، نخست‌وزیر ژاپن در این جهت به آمریکایی‌ها کمک می‌کند تا یک فضای آبرومند برای حصول توافق ایجاد کند.. البته ما الآن باید خیلی هوشمندانه و هوشیارانه مثل دو، سه سال گذشته رفتار کنیم. به هیچ‌وجه نباید اقداماتی که این فضا را بهم‌می‌زند، از طرف ما آغاز شود.
«اختیارات روحانی» موضوع کشمکش روزنامه‌های هر دو باند حاکم است:
کیهان: همان‌گونه که امید کاذب به برجام برای مردم نان نشد، امید کاذب به اختیارات گسترده هم نمی‌شود!
آرمان: بهزاد نبوی: کم‌بودن «اختیارات رئیس‌جمهور» حرف درستی است. در واقع ایشان می‌خواهد بگوید که مسئولیت و اختیارات در کنار هم باشد و هر کجا اختیار است، مسئولیت هم همان‌جا باشد.
