سازمان «پزشکان بدون مرز» یک سازمان غیردولتی است که در سال ۱۹۷۱ تأسیس شد. بنیان‌گذاری این سازمان نوعی انشعاب و عصیان بر صلیب‌سرخ، از سوی برخی پزشکان و کارکنان آن در فرانسه بود.
آنها تحت‌امر صلیب‌سرخ در سالهای بین ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۰ در جنگ بین نیجریه و جدایی‌طلبان بیافرا برای خدمات پزشکی شرکت کرده و شاهد بسیاری از حوادث و جزییات این جنگ بودند. آنها معتقد بودند در این جنگ «نسل‌کشی» صورت گرفته و صلیب‌سرخ نمی‌بایست بی‌طرفی اتخاذ کند؛ چرا که سکوت در برابر هر جنایتی به‌مثابه‌ٔ تأیید و مشارکت در آن جنایت است. این پزشکان شجاع و وارسته حتی فراتر رفته و به صلیب‌سرخ انتقاد می‌کردند که چرا در جنگ جهانی دوم در برابر اردوگاههای مرگ نازیها ساکت بوده و آن جنایات را افشا و محکوم نکرده است.
بنیانگذار اصلی سازمان پزشکان بدون مرز، یک پزشک متخصص و انسان‌دوست به نام «برنارد کوشنر» است، همان کسی که دهه‌ها بعد یکی از حامیان وفادار مقاومت ایران شد.
او خود، درباره چگونگی و علل تأسیس سازمان پزشکان بدون مرز نوشته است: «من کمیته‌یی علیه نسل‌کشی در بیافرا تأسیس کردم. استدلالم ساده بود. نمی‌خواستم اشتباه کمیته جهانی صلیب‌سرخ را تکرار کنم که در طول جنگ ۱۹۴۵-۱۹۳۹ اردوگاههای مرگ نازیها را محکوم نکرد. این منشاء پزشکان بدون مرز و پزشکان جهان بود» (جزوه «پزشکان بدون مرز و صلیب‌سرخ: مسایل اصولی» ص ۳).
به این ترتیب کوشنر و دوستانش سازمانی را بنا نهادند که روحیه‌ٔ اعتراضی و تهاجمی داشت و تماشاچی بودن بین ظالم و مظلوم و بسنده کردن به خدمات رسانی‌های محدود و ساده‌ٔ پزشکی را رد می‌کرد: «اعتراض کردن، محکوم کردن و ایستادگی در برابر قاتلان به نفع محکومین، اینها قرار بود نیروی محرکه تعهد بشردوستانه جدیدی باشد که در قالب پزشکان بدون مرز تجسم یافت» (همان)
بعدها آقای کوشنر موضوع «مداخله بشردوستانه» را مطرح کرد و این حق و وظیفه را برای پزشکان بدون مرز به‌رسمیت شناخت که آنها باید در مواقع ضروری، حتی قوانین کشورها را نادیده بگیرند و در صورت نیاز با عبور مخفیانه از مرزها وارد مناطق ممنوعه و جنگی شوند.
سازمان پزشکان بدون مرز که در فرانسه تأسیس شد، به‌مرور به بیش از ۷۰کشور جهان توسعه یافت و با استخدام دهها هزار دکتر، پرستار، کادر پزشکی و متخصصان مختلف در زمینه‌های آب و بهداشت و مدیریت و... به‌خاطر خدماتش در سال ۱۹۹۹ جایزه صلح نوبل را کسب کرد.
اگر چه سازمان پزشکان بدون مرز به‌تدریج تغییرات زیادی در ساختار و سیاست‌های خود داشت با این حال مشخص بود که آب چنین سازمان معترض و رادیکالی با رژیم دیکتاتوری آخوندی هیچ‌گاه در یک جوی نخواهد رفت. در نتیجه هنگامی که کادرهای این سازمان در ابتدای سال ۱۳۹۹ و حین غوغای کرونا در ایران با دارو و تجهیزات پزشکی وارد اصفهان شدند و می‌خواستند یک بیمارستان صحرایی راه‌اندازی کنند، رژیم مانع شد و از آنها خواست که ایران را ترک کنند.
آخوند شیاد روحانی، رئیس‌جمهور وقت ولایت فقیه مدعی بود کمبود تخت و پرستار و پزشک در ایران مطرح نیست، اما کاملاً پیدا بود که خامنه‌ای درصدد کلان کشتار با کروناست تا جلوی قیام را سد کند و این نوع فعالیت‌ها و سازمانها را مانع کار خود می‌دید. رژیم می‌دانست با وجود سازمانهای بین‌المللی قادر به پنهان‌کاری مجرمانه به‌ویژه درباره آمار جان‌باختگان نخواهد بود و در نتیجه زیر همه قرارهای قبلی زد و این سازمان را اخراج کرد.
آقای کوشنر در دهه‌های پایانی قرن بیستم چند دوره به وزارت بهداشت و خارجه رسید. پس از خروج از مشاغل دولتی با مقاومت ایران آشنا شد و در بسیاری از مراسم و مناسبت‌های مقاومت شرکت و سخنرانی کرد.
او یک بار در سخنانش در گردهمایی بزرگ مقاومت ایران در سال ۱۳۹۶ جوانمردانه از خودش انتقاد کرد: «در کشور من در گذشته، شما قربانی متنوع‌ترین و دروغترین مانورها بودید. خود من هم مجرمم به‌خاطر گوش دادن به معاندین جنبش شما که شما را متهم به تروریسم بدون تبعیض می‌کردند. اینها دروغ بودند... مواضع دموکراتیک شما، مواضع قاطع شما در مورد برابری زن و مرد در سیاست، در مورد نقش زنان در سیاست، در رابطه با جدایی دین از دولت به بهترین وجهی در کلماتی که خانم رجوی به‌کار بردند، جنبش شما را از سایر جنبش‌های خاورمیانه متمایز کرد».
این پزشک مردمی به‌دلیل حمایتش از مقاومت ایران بارها مورد طعن رژیم و رسانه‌هایش قرار گرفته است. سایت حکومتی مشرق روز ۱۴ فروردین ۱۳۹۹ در مطلبی با تیتر «برنارد کوشنر، بنیانگذار سازمان پزشکان بدون مرز از مهمانان ثابت مراسم مجاهدین» غیظ خود را از پشتیبانی همیشگی و «ثابت» آقای کوشنر از مقاومت ایران خالی کرد، اما وی باکی از این سرزنش‌ها نداشته و همواره در گردهمایی‌های مقاومت ایران حضور فعال داشته است.
