حسن روحانی در جمع سفرای خارجی در تهران با اظهار ندامت از مواضع قبلی و چند فقره غلط‌کردم‌گویی در برابر آمریکا، با زبان وارونه خواستار گفتگو و بازگشت آمریکا شد.
گوشه‌هایی از حرفهای روحانی
روحانی گفت:
«حتی آمریکا هم اگر توبه کند و از مسیر گذشته خود برگردد و محاسبه دقیق انجام دهد و در برابر دخالتهای گذشته‌اش در ایران عذرخواهی کند... ما باز هم آماده‌ایم حتی با آمریکایی که سالیان دراز بر ما ظلم روا داشته است بازگشت و توبه او را بپذیریم».
وی گفت: «به‌رغم تخلف آمریکا و این‌که اروپا در اجرای تعهداتش بسیار سست و ناکارآمد بود، اما جمهوری اسلامی ایران به تعهدات خود عمل می‌کند و این به‌معنای آن است که اخلاق، تعهدات اخلاقی و سیاسی برای ملت ایران بسیار حائز اهمیت است».
روحانی و اسراییل!؟
روحانی اضافه کرد: «حتی اگر دغدغه آمریکا در این منطقه برای اسراییل است، این را باید بدانند تا ملت فلسطین به سرزمین خود بازنگردند، امنیت برای این منطقه تاریخی و سرزمین فلسطین تضمین نخواهد شد؛ اگر حتی آمریکا امنیت را برای اسراییل می‌خواهد آن زمانی امکان دارد که مردم فلسطین به سرزمین خود بازگردند و در یک فرآیند دموکراسی و آرای عمومی آنچه نظر مردم است در این سرزمین به‌وقوع بپیوندد».
روحانی تأکید کرد: «راه‌حل منطقه، راه‌حل دموکراسی و احترام به آراء مردم است؛ ما می‌توانیم با وحدت، اتحاد و یکپارچگی بدون خونریزی و بدون آن که افراطی‌گری را در منطقه گسترش دهیم و تشویق کنیم».
روحانی گفت ما هیچگاه افراطی نبوه‌ایم
روحانی گفت: «هیچگاه ما در پی تفکر افراطی نبودیم و هر کجا که اسلام از طریق ایران وارد شد اسلام معتدل در سطح منطقه و جهان بود».
«و هیچگاه نه در این ۴۰سال و نه در دهه‌های قبل از آن قصد حمله و تجاوز به همسایگان یا کشورهای دیگر نداشتیم و هرگاه همسایگان ما از ما کمک خواستند بدون چشمداشتی به کمک آنها شتافتیم نه به فکر آن بودیم که کمکهای خودمان را به ارقام و اعداد مالی در بیاوریم و حسابهای پس‌انداز آنها را محاسبه کنیم».
ریاضت برای مردم ایران و کمک برای سوری‌ها
روحانی در حالی به صرف هزینه‌های نجومی‌ای که رژیم برای سرپانگه‌داشتن دیکتاتور خون‌آشامی مانند بشار اسد، از سفرهٔ مردم محروم ایران هزینه کرده است اشاره می‌کند که شعار مردم و اقشار به ستوه آمده در خیابانها این است که «سوریه را رها کن، فکری به‌حال ما کن!».
روحانی در ادامه وارونه‌گویی‌های خود گفت: «شعار ما خاورمیانه عاری از سلاح هسته‌ای و سلاح کشتار جمعی است این را بیش از ۴۰سال است که بر آن پای فشردیم، منطقه خاورمیانه عاری از سلاح هسته‌ای و سلاح‌های کشتار جمعی».
البته هنوز کسی فراموش نکرده که روحانی طی سخنانی که در مراسم ۳۱شهریورماه امسال به مناسبت آغاز جنگ گفته بود:
«روزبه‌روز بر قدرت دفاعی خودمون خواهیم افزود این‌که شما از موشک‌های ما عصبانی هستید، معنایش آن است که تاثیر‌گذارترین سلاح ما امروز موشک ماست».
چرا روحانی چنین گفت؟
اکنون این سؤال مطرح است که چرا آخوند روحانی در این شرایط و در جمع سفرای کشورهای خارجی این‌طور ذلیلانه به اظهار ندامت می‌پردازد؟
راستی چه اجباری آخوندها را به بیان چنین نکاتی واداشته است آن هم در شرایطی که:
- اوضاع جامعه انفجاری است
- دایره تحریم‌هایی که اخیراً زنگنه اعلام کرد، تکمیل شده است
- زمزمه‌هایی از تحقق قریب‌الوقوع تشکیل یک ائتلاف منطقه‌ای و بین‌المللی علیه رژیم به گوش می‌رسد
روشن است که در جامعهٔ بین‌المللی و در منطقه یقهٔ رژیم را به‌خاطر صدور تروریسم و دخالتهای جنگ‌افروزانه‌اش گرفته‌اند و رئیس‌جمهور نظام قسم و آیه می‌خورد که والله قصد بدی نداشته و قصد کمک داشته است و...
با تأیید خامنه‌ای
از سوی دیگر روشن است که اگر این حرفها با توافق خامنه‌ای نبود روحانی هرگز جرأت بیان‌شان را پیدا نمی‌کرد کما این‌که چند روز پیش هنگامی که ظریف در مجلس در مورد برجام مورد حمله قرار گرفته بود، گفت: «ما ریز جزئیات را خدمت رهبری ارائه می‌دادیم... جلسه را غیرعلنی کنید تا من آنچه را که لازم است بگویم». معلوم است که می‌خواست بگوید ریز تا درشت برجام با اجازه و دستور خامنه‌ای بوده. الآن هم همین طور است.
آماده‌سازی‌های آخوندی برای ورشو!؟
همینطور روشن است که این حرفها با رجزخوانی‌های موشکی روحانی و با ادعای به خاک مالیدن بینی آمریکا در تناقض است. اما این تناقض پیش از این‌که در حرفهای روحانی باشد، در کلیت رژیم و در مواضع آن است.
واقعیت قضیه البته همین اوضاع انفجاری جامعه است. همین رسیدن قیمت گوشت به ۱۱۰هزار تومان است و شورش‌هایی که همه روزه در جا ی‌جای میهن برپا می‌شوند.
از سوی دیگر هفتهٔ آینده در کنفرانس ورشو در لهستان پدیده‌ای به منصهٔ ظهور می‌رسد که تماماً در ضدیت با رژیم است. پیشاپیش باید سؤال کرد رژیم در این تنگنا چه‌عکار می‌خواهد بکند؟
یک گزینه‌اش ایستادن در برابر این توفان و ضرباتی پیاپی است که سرانجامش معلوم است!
گزینه دیگر هم تسلیم و دست بالا کردن و خوردن جام‌زهر است.
رژیم زمان بسیار کوتاهی دارد که در مورد این دو راه تصمیم بگیرد، اما اگر باز هم نتواند به‌قول کارشناسان خودش، آن تصمیم بزرگ را بگیرد و به جراحی بزرگ تن بدهد، تاریخ البته منتظر تصمیم رژیم نمی‌ماند و حکم خود را صادر و آن را به مرحله اجرا می‌گذارد. با تصمیم رژیم یا بی‌تصمیم‌شان، چرا که عامل نهایی تمامی تصمیم‌ها در خیابان است: جوانان شورشی و خلق قهرمان ایران!
