روز شنبه ۶ مرداد ۱۴۰۳ تعدادی از زنان زندانی سیاسی در بدنام‌ترین زندان ایران به احکام ظالمانه‌ٔ اعدام به‌ویژه حکم اعدام زندانی سیاسی پخشان عزیزی دست به تحصن زدند. آنها در طول تحصن علاوه بر شعارهایی نظیر «نه به اعدام»، «آزادی زندانی سیاسی»، «زنان بند اوین، هم‌صدا، هم‌پیمان تا لغو حکم اعدام، ایستاده‌ایم تا پایان» رو در روی دژخیمان خامنه‌ای در زندانها فریاد می‌زدند: «از ما بترس دژخیم، ما نسل سربه‌داریم»!
روحیه‌ٔ بالا و عصیانی این زنان در حدی بود که حتی با تهدید و تطمیع افسر انتظامی زندان و افسر جانشین زندان برای قطع کردن تحصن کوتاه نیامده و تا نیمه‌شب بر خواسته‌های خود تأکید کردند. فایل صوتی از شعارهای کوبنده‌ٔ این زندانیان به بیرون راه یافت، به‌سرعت در شبکه‌های اجتماعی تکثیر شد و به‌عنوان یکی از نمونه‌های پایداری زنان در تاریخ مبارزات میهن ما به ثبت رسید.
پیش از این در روز چهارشنبه ۳ مرداد، همین زنان شجاع با شنیدن خبر حکم اعدام خانم عزیزی، هم‌وطن سیاسی کرد با شعارهایی هم‌چون «مرگ بر دیکتاتور، حرف اول حرف آخر سرنگونی سرنگونی، طناب دار جلاد بر گردن دماوند دیگر اثر ندارد، قسم به خون یاران ایستاده‌ایم تا پایان...» اعتراض و تحصن کرده و به‌شکل نمادین یک طناب دار را به نشانه‌ٔ مخالفت با اعدام به آتش کشیده بودند. زندانیان قزلحصار نیز ضمن اعلام حمایت و همبستگی با آنان در بیانیه‌ٔ خود نوشته بودند: «ما هم به حمایت از زندانیان سیاسی بند زنان اوین، با اعتراض آنان هم‌صدا می‌شویم و ضمن محکوم کردن نقض حق حیات مردم ایران توسط ماشین اعدام، توجه همه نهادهای بین‌المللی حقوق‌بشری را به موج اعدامهای به راه افتاده جدید جلب می‌کنیم».
جالب این‌که یک ماه قبل نیز در ۱۳ تیر ۱۴۰۳ که زندانیان اوین با شعارهای کوبنده به تحریم انتخابات قلابی و نمایشی رژیم فراخوان داده بودند باز هم زنان پیشتاز بودند. آنها ابتدا شروع به شعار دادن کردند و پس از آن زندانیان سیاسی در سایر بندها آنان را همراهی کردند.
به این ترتیب پابه‌پای فضای انقلابی جامعه و هم‌گام با اعتراضات اقشار مختلف مردم ایران در کف خیابان، فریاد و پایداری و تحصن زندانیان به‌ویژه زندانیان زن، گویای دوران و پدیده‌ٔ جدیدی است که شایسته‌ٔ لختی درنگ و تأمل است. .
پیام تحصن زندانیان
تحصن زنان دست و پا بسته‌ٔ زندانی با آن شعارهای شورشی، قبل از هر چیز نشانگر پتانسیل متکاثف شورشی و مبارزاتی زن ایرانی و آمادگی همه‌جانبه‌ٔ آنها جهت پرداخت بالاترین قیمت برای آزادی و روی دیگر سکه حضور دختران و زنان قهرمان ایران در نقش هدایت‌گر قیامهای سراسری است.
این تحصن در روزهایی انجام می‌شود که مقارن با سالگرد آغاز قتل‌عام زندانیان در سال ۶۷ است. به‌وضوح دیده می‌شود پس از گذشت ۳۶سال از حماسه‌ٔ قهرمانان سر موضع و سربه‌دار که خمینی می‌خواست با کشتن آنها پرونده سرنگونی را ببندد، پیام پایداریشان در اوین و بقیه شکنجه‌گاهها هم‌چنان طنین دارد و جوشش خون سرخشان در فریادهای نسل‌های جدید زندانیان شنیده می‌شود.
خامنه‌ای پس از مدت کوتاهی که به‌خاطر انتخابات و گدایی رأی، به اعدامها توقف زده بود، دوباره موج جدید را از اواخر تیر ماه به راه انداخت و در طی چهار روز از شنبه ۳۰تیر تا سه‌شنبه ۲مرداد، حداقل ۱۸زندانی را اعدام کرد تا در وحشت از گر گرفتن مجدد قیام‌ها، به‌خیال خودش فضای جامعه را قفل کند. این نوع حرکت‌های اعتراضی و شورشی در کانون ارعاب رژیم یعنی سلولهای زندان و پشت میله‌ها نشانگر شکست و بی‌نتیجه بودن اقدامات خلیفه‌ٔ ارتجاع است. کما این‌که اثبات می‌کند همه‌ٔ مانورهای رژیم با باند ورشکسته‌ٔ اصلاحاتی و از جمله خیمه‌شب‌بازی با سوژه رئیس‌جمهوری «یهویی» چیزی جز استمرار هراسناک سرکوب و همان خطوط انقباضی جهت سد بستن در قبال قیام همراه با جنگ قدرت و سهم‌خواهی در باندهای درونی رژیم نیست و ربطی به جنگ اصلی مردم و آزادیخواهان ایران‌زمین با رژیم ولایی ندارد.
در همین روزهای اخیر شاهد سری جدیدی از عملیات کانون‌های شورشی قهرمان بودیم که در سلسله عملیات خودشان یکی از مراکز سازمان زندانها در تهران را در پاسخ به جنایت قضاییه جلادان در اعدام زندانی سیاسی اهل سنت کامران شیخه، در هم کوبیدند. قطعاً طنین عملیات کانونها به اعماق سیاه‌چال‌ها نیز رسیده است، به‌خصوص که بسیاری از این کانونها خودشان همواره در معرض دستگیری و رفت و آمد به زندان بوده و در بازداشت‌گاههای کشور کم نیستند، بنابراین اعتراض زنان شورشی و مبارز در زندان، وجه دیگری از مبارزه و پراتیک کانون‌های شورشی در بیرون زندان است.
این نوع فعالیت‌های شورانگیز، آن هم در دخمه‌ها و سیاه‌چال‌های مخوف خامنه‌ای، ثابت می‌کند پس از هلاکت رئیسی جلاد و پس از چند سری پتک تحریم ِمردم ایران بر سر رژیم آدمکش آخوندی، قریب به اتفاق مردم ایران به این رسیده‌اند که خواسته‌های آنها با اقدامات قانونی و مسالمت‌آمیز به جایی نمی‌رسد و راهی جز شورش و عصیان بر وضع موجود ندارند.
اگر فاشیسم آخوندی می‌خواهد با اعدام و کشتار از انفجار خشم خلق و سرنگونی محتوم خود جلوگیری کند مردم ایران نیز در حمایت از فرزندان در زنجیر خود راه قیام و انقلاب را در پیش خواهد گرفت.
