در شرایطی که اعتراضات مردم به ستوه آمده از بی‌آبی و قطع برق به اشکال مختلف بالا گرفته و از شهرهای خوزستان و ایلام تا سبزوار و نیشابور در خراسان، مردم به جان آمده به خیابان می‌آیند و فریاد می‌زنند، دغدغه رژیم «امنیت نظام» و خطر قیام است.
عبارت «آب پاشنه آشیل امنیت نظام»؛ که تیتر رسانه حکومتی بهارنیوز در ۳۰ تیر است، تنها یک تیتر نیست، بلکه تصویری روشن از موجی است که دارد در لوله‌های خشک‌شدهٔ کشور بالا می‌آید. در همین روز، سخنگوی صنعت آب رژیم اعلام کرد: «بحران آب نزدیک‌تر از همیشه است؛ ۵۰ شهر در وضعیت قرمز!».
روز ۲۹ تیر پزشکیان هشدار داد: «اگر فکری عاجل نکنیم، در آینده با شرایطی مواجه می‌شویم که نمی‌توان علاجی برای آن یافت». در زبان رژیم آخوندی، چنین عباراتی مترادف با ترس از خیابان و شعله‌ور شدن نارضایتی عمومی است. خوزستان در سال ۱۴۰۰ و اصفهان در ۱۴۰۱، شاهد خیزشهایی بود که با جرقه تشنگی آغاز شد.
از سوی دیگر، کارگزاران رژیم با انداختن توپ به زمین مردم تلاش می‌کنند صورت‌مسأله را پاک کنند. ۲۹ تیر، وزیر نیرو، محرابیان، گفت: «آب نیست و چاره‌ای جز این نداریم». این در حالی است که همین وزارتخانه تا چند روز پیش، گزارشها درباره قطعی آب در تهران را «ادعا» و «شایعه» می‌خواند. اکنون که رسانه‌های حکومتی سناریوهای آخرالزمانی برای کلان‌شهرها ترسیم می‌کنند، باید پرسید: آیا واقعاً مصرف بالای مردم عامل این بحران است؟ آیا بستن شیر ظرف‌شویی و کم کردن شست‌وشو، می‌تواند بیش از ۸۰ درصد کاهش ظرفیت سدها را جبران کند؟
در ۲۶ تیر، شرکت آب و فاضلاب تهران گزارش داد که پایتخت با «بدترین وضعیت منابع آبی در صد سال اخیر» روبه‌روست. به‌گفته همین شرکت، «سد امیرکبیر فقط ۳۸ درصد، سد لار تنها ۷ درصد و سد طالقان ۵۳ درصد پر است». در ۲۷ تیر، کارشناسان هشدار دادند که «سد ماملو در شهریور از مدار خارج می‌شود و پس از آن، لار، لتیان و کرج نیز دیگر توان تأمین آب ندارند». این آمارها نتیجه مستقیم سیاست‌های مخرب مافیای آب سپاه و بیت خامنه‌ای است؛ از سدسازیهای رانتی تا انتقال‌های پرهزینه به مناطق نظامی‌نشین و صنایع آب‌بری مانند فولاد در دل کویر.
اکنون مردم می‌پرسند سرمایه‌یی که می‌توانست صرف نوسازی زیرساخت آب بشود، چرا صرف پروژه‌های نمایشی شده یا در حساب‌های تاریک قرارگاه ضد خاتم سپاه گم می‌شود؟ البته اینها برای مافیای خامنه‌ای مهم نیست. چرا که در همان حال که مردم تهران باید پمپ و مخزن خانگی بخرند و تعرفه‌های تصاعدی را تحمل کنند، آب‌های زیرزمینی به سمت ویلاهای حکومتی، مزارع پسته فرماندهان و صنایع سپاه هدایت می‌شود.
اما این بار، مسأله فقط تشنگی نیست؛ موضوعی است به‌نام «امنیت رژیم». روزنامه هم‌میهن در ۲۹ تیر نوشت که کارشناسان «سناریوی آخرالزمانی برای پایتخت پیش‌بینی می‌کنند». وقتی میلیون‌ها نفر در شهری بدون آب بیدار می‌شوند، هیچ دستگاه سرکوبی تاب مقاومت ندارد.
در نهایت، مسأله آب برای رژیم آخوندی فقط یک چالش مدیریتی نیست، بلکه تهدیدی برای بقای ساختاری است که سال‌ها منابع را غارت کرده و اکنون باید پاسخ پس بدهد. همان‌طور که اسماعیلی، کارشناس حکومتی۳۰ تیر هشدار داد: «مخاطرات بحران آب می‌تواند به تعارضات اجتماعی دامن بزند و حوزهٔ امنیت نظام را تحت تأثیر قرار دهد». این یعنی آبی که خامنه‌ای و سپاه سال‌ها چپاول کردند، اکنون پتانسیل این را دارد تا به سیلابی بدل شود که اساس همان حکومت را با خود ببرد.
